Փաշինյանը բացառիկ ունակություն ունի դաշտ նետել արհեստական խնդիրներ ու հետո իմիտացնել դրանց լուծումները: Այդ խնդիրներից մեկն էլ ՀՀ տարածքային ամբողջականությունը հարցականի տակ դնելն էր:

Պաղեստինցիներն արժանի են ամենայն հարգանքի: Պատահել է, չէ՞, որևէ հայրենակցի հետ զրուցելիս հանդիմանանքով հարցնես. «Ինչո՞ւ այդպես էլ մի ծպտուն չես հանում, դու հո գիտակցում ես, որ հողատուն մեր երկիրը տանում է վերջնական կործանման, որքա՞ն պիտի աշխատավարձիդ գերի մնաս ու սպասես հրաշքի... »:

...13 տարեկանից սկսած ես մասնավոր դասեր էի տալիս: Բարձր դասարաններում այնքան էի աշխատում, որ ոչ միայն իմ ծախսն էի հանում, այլև օգնում էի ընտանիքիս: Լուրջ էի, լռակյաց, ինքնամփոփ, իմ իսկական բարեկամները գրքերն էին, կարդում էի առանց հանգստանալու:

«Կը հասկնայի, թե որոշումս անդառնալի էր ու աճապարեցի անոր շուրջ խորհրդակցիլ մտերիմ ծանոթներուս ու բարեկամներուս հետ: Գրեթե ամենքն ալ թերահավատորեն կը մոտենային միտքերուս ու ծրագրերուս։ Շատերն այն կարծիքին էին, թե նոր հայկական պայքարող կազմակերպության մը հիմնումը անկարելի է սփյուռքի առարկայական պայմաններու պատճառով և սկիզբեն դատապարտված է ձախողության: Կը զգայի, թե ամենքն ալ կը մեկնեին միևնույն սխալեն` կ’անտեսեին ժողովուրդի հսկայական դերը, անոր անսահման կարևորությունը վերոհիշյալ խնդիրներու լուծման մեջ:

Շատերն են նախատում, որ իմ հրապարակած մտքերն իրենց համար երկարաշունչ են, անհասկանալի ու ժամանակավրեպ։ Չեմ բացառում:

Ժամանակակից Թուրքիայի քարտեզը Վազգենը փռել էր սեղանին ու կարմիր մատիտով հատ-հատ օղակել քաղաքներ, գյուղեր, շեներ, ավաններ, գետեր ու լեռներ:

2008 թվականի օգոստոսին էր, Նյու ջերսի էի գնացել ընկերոջս որդու հարսանիքին մասնակցելու։

Եթե ես Րաֆֆու վիպական շնորհքն ունենայի, կգրեի մի վեպ ու անունը կդնեի ոչ թե «Խենթը», այլ «Խելոքը»։

Ռուսների՝ մեր հանդեպ արածը արդարացում չունի։ Բայց դա ընդհանրապես չի նշանակում, որ մեկ այլ տեսակի օտարամոլները առիթավորվեն ու մեզ մի փոսից մեկ այլ փոսը տեղափոխեն։

Երկրորդ աշխարհամարտի արդյունքները ժամանակին Չերչիլն այսպես էր բնորոշել իր երկրի համար. «Հաղթանակ և ողբերգություն»։ Առաջին արցախյան պատերազմին հաջորդած ժամանակաշրջանն էլ մեզանում կարելի է հենց այսպես բնորոշել։